„Elektryzuje publiczność, budzi emocje, igra z konwencją i nie pozwala się przypisać na dłużej do żadnej z muzycznych stylistyk, prezentując jednym tchem dzieła Piazzolli i Bacha, Przybylskiego czy Pendereckiego.”   Maria Peryt – Warner Music

 

„Jeszcze nie słyszałem, by akordeon brzmiał tak spektakularnie i intymnie zarazem. Naturalność i świeżość frazowania w II Particie c – moll Jana Sebastiana Bacha wprawiają w osłupienie. Maciej Frąckiewicz jest wrażliwym muzykiem, który intuicyjnie czuje puls, emocje i dramaturgię. Atutami wykonania są wyrazista artykulacja, rozpiętość dynamiczna oraz narracyjna swoboda, pozwalająca na tym większą brawurę w kulminacjach. Uczta i dla ucha i dla ducha.”   Maciej Chiżyński – Fryderyk Chopin Institute

 

„Akordeonista w utworach umiejętnie kreuje odmienne światy, gra to dźwiękiem ostrym, wyrazistym i ekspansywnym, to majestatycznym albo wysublimowanym, pełnym liryzmu i łagodności. Ma wyczucie stylu barokowego, postromantycznego czy awangardowego. Czaruje kantyleną, porusza kumulacją dźwięków, zwłaszcza we fragmentach wirtuozowskich, frapuje wspaniałymi możliwościami brzmieniowymi swojego akordeonu koncertowego, raz przypominającego organy, innym razem – muzykę elektroniczną. Jego gra eksponuje kontrasty, jest sugestywna i dojrzała, tworzy aurę posępną lub podniosłą i uroczystą. Maciej Frąckiewicz zabiera słuchacza w duchową podróż, która w pewnych momentach ma wymiar eschatologiczny”  CzasKultury.pl

 

W ostatnim czasie występował m.in podczas Folefest w Lizbonie (2014) prezentując klasyczny recital solowy, podczas ISCM Światowych Dni Muzyki we Wrocławiu (2014) wykonując utwory współczesne czy w WDR 3 w Kolonii, przedstawiając Wariacje Goldbergowskie J. S. Bacha (2012).

 

Współpracował z Krzysztofem Pendereckim przy powstawaniu Sinfonietty na akordeon solo, którą prawykonał oraz przygotował do druku w SCHOTT Musik.

„Siła rażenia akordeonu Macieja Frąckiewicza przeciętnemu zjadaczowi tego rodzaju muzyki uświadamia dlaczego otrzymał Paszport Polityki 2012. Takiej mocy, a przede wszystkim „bioder” muzyka klasyczna dawno nie miała”   portEl.pl
 
„Maciej Frąckiewicz miał okazję zademonstrować ogromne swe umiejętności techniczne, wrażliwość zarówno na samo brzmienia instrumentu, jak i nowoczesne struktury muzyczne utworu Nordheima. Jego partia, dzięki właśnie tej wrażliwości to wtapiała się w brzmieniowość orkiestry, to ją rozszerzała, wzbogacała, niejako przedłużała, jakby ciągnęła ją za sobą, swoim śladem”   Stanisław Olędzki, Wokół Opery i FIlharmonii Podlaskiej
 
Mimo że dziś nikt nie wątpi w piękno i szlachetność brzmienia akordeonu, instrument ten wciąż dość rzadko traktowany jest jako koncertowy. Nie w przypadku Macieja Frąckiewicza, który regularnie występuje z prestiżowymi orkiestrami. Jako pierwszy akordeonista w historii wystąpił z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Narodowej (2012).
 
Występował jako solista na koncercie finałowym festiwalu Warszawska Jesień (2014), Festiwal Prawykonań w Katowicach (2011, 2015), prezentując dzieła Jörga Widmanna (z Maestro Jackiem Kaspszykiem), Dariusza Przybylskiego (z Maestro Michałem Klauzą), PRASQUALA, Zygmunta Krauze, Krzysztofa Pendereckiego, Tadeusza Wieleckiego; prawykonał 10 utworów na akordeon z orkiestrą.
 
Przygotował akordeonową wersje koncertu harmonijkowego Villa Lobosa, którą z powodzeniem zaprezentował z Filharmonią Łódzka, Polską Orkiestrą Radiową z Maestro Jose Maria Florencio oraz z Bochumer Symphoniker z Maestro Olvierem Leo Schmidt.

 
W 2018 prawykonał oraz dokonał nagrania Koncertu Akordeonowego Krzysztofa Pendereckiego pod batutą kompozytora.

Dwóch wybitnych artystów stworzyło niespotykany duet, zestawiający dwa pozornie nie współgrające ze sobą instrumenty. Zostali laureatami XVIII Międzynarodowego Konkursu Muzyki Kameralnej im. Kiejstuta Bacewicza w Łodzi (2013).

 

Trzonem repertuaru duetu są dzieła bardzo rzadko prezentowane szerokiej publiczności, które w oryginale przeznaczone były na instrumenty obecnie już niefunkcjonujące w życiu muzycznym – fisharmonię i concertinę angielską. W sposób naturalny zostały wyparte przez akordeon, który jest ich bezpośrednim spadkobiercą.

 

Niezależnie od tego, artyści eksplorują nowe możliwości swoich instrumentów, poszukując syntezy między tym co stare a tym co jeszcze nieodkryte. Dzięki ich staraniom powstał koncert Murals. Hommage à Mark Rothko Dariusza Przybylskiego, który został zamówiony przez Stowarzyszeniem im. Ludwiga van Beethovena w ramach Kolekcji Kompozytorskich IMIT, a prawykonany z towarzyszeniem Orkiestry Akademii Beethovenowskiej pod batutą Maestro Jacka Kaspszyka.

Leoš Janáček  Na porośniętej ścieżce (arr. S. Heucke) (1900-1911) 

César Franck Preludium, fuga i wariacje op. 18 (1862)

Andrzej Krzanowski Wiatr echo niesie po polanie (1981) 

Mikołaj Majkusiak One night of passion (2009) 

Karol Mikuli Etiuda H-dur op. 12 (1867) 

Bernhard Molique Sonata op. 57 (1857) 
                               Sześć utworów charakterystycznych op. 61 (1859) 

Astor Piazzolla Fuga y Misterio (1968)

                          Oblivion (1982)
                         Tanti Anni Prima (1984) 

Dariusz Przybylski Red on Maroon. Hommage à Mark Rothko op. 84** (2015)

Uros Rojko Bagatele (1994)
Camille Saint-Saëns Sześć duetów op. 8 (wybór) (1858)

Jean Sibelius Andante cantabile Es-dur (JS30b) (1887) 

Heikki Valpola Marilina (1987)

 

+ orkiestra symfoniczna

Dariusz Przybylski Murals. Hommage à Mark Rothko op. 83** (2014)

 

** dedykowane Duetowi

 

„Obaj instrumentaliści, nieskazitelni technicznie, ukazali nie tylko wirtuozowski pazur, ale przede wszystkim ogromny temperament i radość wspólnego grania” – Gazeta Wyborcza

 

Jedni z najbardziej zajętych polskich solistów, połączyli swe siły tworząc duet dwóch najmniej docenianych instrumentów w klasycznym świecie. Hipnotyzują precyzją, wabią nasyconymi emocjami, kuszą podskórnym napięciem, nad którym panują od pierwszego dźwięku, do ostatniej kropli brzmienia. Kiedy w zespole zderzają się ze sobą tak charyzmatyczne, artystyczne osobowości, padają zwykle dwa pytania. Czy będzie to walka, czy wielka synteza? Tylko nielicznym udaje się osiągnąć tę drugą.